پلاستیک‌های مهندسی
پلاستیک های مهندسی که پلیمرهای ترموپلاستیک نیز نامیده می‌شوند، گروهی از رزین‌های مصنوعی هستند که در مقایسه با سایر مواد پلاستیکی استاندارد، قابلیت‌ها و کارایی بالا و ویژگی‌های پلاستیکی پیشرفته‌تری دارند. به طور خاص، پلاستیک های مهندسی دارای طیف گسترده ای از خواص (به ویژه مکانیکی و/یا حرارتی) هستند که آنها را قادر می سازد در کاربردهای ساختاری بسیار بهتر از پلاستیک های معمولی مورد استفاده عمل کنند. علاوه بر این، آنها پایداری را در محدوده دمایی گسترده ای حفظ می کنند و در برابر استرس مکانیکی قابل توجه و تغییرات شیمیایی یا فیزیکی در محیط مقاومت می کنند.
به طور کلی پلیمرهای مهندسی دسته ای از مواد پلیمری هستند که اساسا برای طراحی و تولید قطعات تخصصی به کار گرفته می شوند و به دلیل بالا بودن قیمت نسبت به پلیمرهای عمومی در ساخت قطعات کوچک کاربرد دارند. خودرو سازی و ساخت قطعات و پروتز های پزشکی از جمله موارد استفاده این دسته از پلیمر ها هستند.
از میان این پلیمرها پلی کربنات، پلی آمید و پلی استال بیشترین میزان مصرف را دارند.
منبع : پلاستیک‌های مهندسی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد (wikipedia.org)